Anderhalf jaar geleden deed ik een stap opzij. Mijn dochter verdiende vrijheid. Zij mocht niet langer klem zitten tussen haar moeder en mij. Dat was pijnlijk. Voor mijn familie, voor mij en vooral voor mijn dochter. Het moment dat ik haar losliet raak ik nooit meer kwijt. Maar ik moest verder. Waarom loop ik steeds vast? Wie wil ik zijn? Wie ben ik echt?
Vandaag reizen we van Tunis naar Sousse. We hebben alles zorgvuldig gepland, zodat we weten waar en wanneer we moeten overstappen van taxi op sneltaxi op trein, enz. Maar uiteindelijk gaat het toch anders en is de wachttijd langer dan de reis zelf. Samen met mijn man staan sta ik te wachten op de trein. Hij is te laat. Eerst dertig, dan zestig en vervolgens negentig minuten staan we op het perron. Geen trein, maar genoeg te beleven. Het perron loopt langzaam vol.
0 reacties