Vandaag reizen we van Tunis naar Sousse. We hebben alles zorgvuldig gepland, zodat we weten waar en wanneer we moeten overstappen van taxi op sneltaxi op trein, enz. Maar uiteindelijk gaat het toch anders en is de wachttijd langer dan de reis zelf. Samen met mijn man staan sta ik te wachten op de trein. Hij is te laat. Eerst dertig, dan zestig en vervolgens negentig minuten staan we op het perron. Geen trein, maar genoeg te beleven. Het perron loopt langzaam vol.
Wat verkopers, gezinnetjes, een oudere dame met twee jongens in haar kielzog. Twee jonge vrouwen. Ook loopt er een oudere man voorbij, Hij vraagt om wat geld om te kunnen eten. We geven hem een klein bedrag. Even later komt een andere man. Zichtbaar een bedelaar. Hij maakt grapjes over de billen van de twee modern geklede jonge vrouwen en hun blote buiken. De vrouwen negeren hem een de opmerkingen van de bedelaar worden heftiger en seksistischer. Niemand die er iets van zegt. De twee jongens moeten zelfs om lachen. Wat me opvalt is dat zij tijdens het wachten regelmatig elkaars hand vastpakken, of hun arm of hoofd op elkaars schouder laten rusten. Ze maken zichtbaar contact steeds.
Zouden het broers zijn? Inwendig moet ik lachen om mijn eigen gedachten. Ik weet dat mensen dat ook soms van mijn man en mij denken. Een stukje verder op onze reis besluiten we een sneltaxi te nemen. Tijdens het wandelen naar de taxi denk ik aan hoe mijn man en ik hier samen staan te wachten. We willen niemand in verlegenheid brengen. Daarom pakken we soms – niet te vaak – elkaars handen en zitten we soms dicht – niet te dicht – tegen elkaar aan. Waar ligt de grens van intimiteit?
Zie mijn bijgevoegde vlog.
0 reacties