Anderhalf jaar geleden deed ik een stap opzij. Mijn dochter verdiende vrijheid. Zij mocht niet langer klem zitten tussen haar moeder en mij. Dat was pijnlijk. Voor mijn familie, voor mij en vooral voor mijn dochter. Het moment dat ik haar losliet raak ik nooit meer kwijt. Maar ik moest verder. Waarom loop ik steeds vast? Wie wil ik zijn? Wie ben ik echt?
We keuren het niet goed
Mijn geloof is sterk. Ik ben katholiek opgevoed en heb dan ook de sacramenten van het geloof ontvangen. Het doopsel, de heilige communie, het vormsel, zelfs die van het huwelijk en niet te vergeten de biecht, toen ik gevoelens voor jongens kreeg. Als volwassene heb ik me nogmaals laten dopen en als ambassadeur voor mijn werk ben in naar Lourdes geweest, waar ik wonderen heb zien gebeuren.
0 reacties